“Απεταξάμην”, μακριά από ‘μας
To να σου κλέψουν το σκούτερ, τη μοτοσυκλέτα ή το μηχανάκι σου είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν στη δίτροχη καριέρα σου. Υπάρχουν όμως τρόποι να προστατευτείς, να μπορέσεις να αντισταθείς και ίσως να το αποτρέψεις κιόλας. Κάνουμε μια προσπάθεια να βοηθήσουμε. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Το μηχανάκι που σου έκλεψαν δεν το ξεχνάς ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε φορά που το θυμάσαι ή το αναφέρεις σε κάποια συζήτηση μια ίδια και απαράλλαχτη πίκρα σε διαπερνά. Ναι, η κλοπή του αγαπημένου σου δίτροχου είναι μια ιστορία πόνου και απώλειας. Κυριολεκτικά.
Εκτός της οικονομικής ζημιάς υπάρχει και η ηθική ζημιά, αναλογίζεσαι τα λάθη που έκανες που οδήγησαν στην κλοπή και τις περισσότερες φορές κατηγορείς τον εαυτό σου. Έχασες που έχασες το μηχανάκι, βρίζεις και τον εαυτό σου κιόλας, άρα δεν είναι η καλύτερη των περιπτώσεων…
Το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές έχεις δουλέψει σκληρά για να κάνεις οικονομίες και να αποκτήσεις το σκούτερ (στην περίπτωσή μας) που επιθυμούσες και αμέσως μετά την κλοπή μπαίνεις σε έναν συρφετό σκέψεων και υποθέσεων για το πως θα το αντικαταστήσεις.
Οι χειρότερες περιπτώσεις είναι όταν και τα λεφτά βγαίνουν δύσκολα και δεν το έχεις ξεπληρώσει ακόμα, οπότε βρίσκεσαι να πληρώνεις τις δόσεις ενός πράγματος που δεν έχεις πια… Μαύρα χάλια.
Ελπίζουμε πως ο οδηγός που καταγράφουμε παρακάτω, ενάντια στην κλοπή, θα σας βοηθήσει να ελαχιστοποιήσετε τις πιθανότητες να σας συμβεί αυτή η απογοητευτική κατάσταση.
Οι κλέφτες δικύκλων χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: αυτούς που ζουν από τις κλοπές, αυτούς που κλέβουν για χρησιμοποιήσουν το άτυχο δίτροχο σε άλλες παράνομες δραστηριότητες και στους κλέφτες που θέλουν να κάνουν βόλτα και συνήθως το παρατάνε αμέσως μετά.
Ο τελευταίος τύπος κλέφτη δεν ψάχνει για συγκεκριμένο μοντέλο, απλά το “δανείζονται” για τη βόλτα και οι κλοπές για πλάκα είναι – ευτυχώς – αρκετά συνηθισμένη περίπτωση. Το κακό είναι όταν βρίσκεις αργότερα το δίτροχό σου και είναι κακοποιημένο και μισό-κατεστραμμένο, κι έτσι τα συναισθήματα είναι ανάμικτα: ανακούφιση που το βρήκες, θυμός και στεναχώρια που είναι σε αυτή την κατάσταση.
Για τη δεύτερη περίπτωση κλεφτών, που χρησιμοποιούν το κλεμμένο δίτροχο για άλλες δουλειές δεν χρειάζεται να πούμε ότι τα σκούτερ δεν είναι τόσο επιθυμητά σε τέτοιου είδους δραστηριότητες, αφού μια μεσαίου κυβισμού μοτοσυκλέτα πηγαίνει πιο γρήγορα σε περίπτωση που πρέπει να ξεφύγουν από τον τόπο δράσης τους.
Η τελευταία κατηγορία οι επαγγελματίες κλέφτες, είναι οι πιο επικίνδυνοι, μεθοδικοί, γρήγοροι και αποτελεσματικοί. Ελέγχουν δρόμους, περιοχές, σπίτια, πολυκατοικίες και πυλωτές, αποθήκες και πάρκινγκ, αυλές και γειτονιές για να ανακαλύψουν που βρίσκονται επιθυμητά μοντέλα, αυτά που “κινούνται” στις παράνομες αγορές ανταλλακτικών. Μετά τα “σταμπάρουν”, κρατάνε αρχείο με σημεία, διευθύνσεις, μοντέλα, χρώματα, κ.λπ. έτσι ώστε όταν έρθει η παραγγελιά… να μπορούν να ανταποκριθούν και να καλύψουν τον πελάτη, που είναι είτε εντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι κλεπταποδόχος. Οι επαγγελματίες κλέφτες αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο της δουλειάς από τους υπόλοιπους του “ευγενούς αυτού κλάδου”.
Με προφυλάξεις και σπαταλώντας μερικά ευρώ παραπάνω μπορούμε να έχουμε το κεφάλι μας λίγο πιο ήσυχο, όσον αφορά στο σκούτερ μας. Ένα αστείο αντικλεπτικό σύστημα, μια αλυσίδα 3-4 ευρώ, ένα φτηνιάρικο λουκετάκι από το χρωματοπωλείο περασμένο στο δισκόφρενο για παράδειγμα όχι μόνο προκαλεί τον κλέφτη, αλλά του προσφέρει και μικρο-διασκέδαση: καθώς σε κλέβει, χαμογελάει κιόλας. Με απλά, μικρά εργαλεία θα φεύγει μετά από λίγο πάνω στο αγαπημένο σου σκουτεράκι.
Πέρα από μερικά συστήματα που διαθέτουν συγκεκριμένα μοντέλα της αγοράς, όπως για παράδειγμα πολλά SYM που έχουν “κρυφό” διακόπτη ηλεκτρονικής κάτω από τη σέλα ή κάποια άλλα σκούτερ που έχουν και φραγές ή imobilizer τα περισσότερα μοντέλα έχουν απλά μια κλειδαριά που μπλοκάρει το τιμόνι στη μια ή την άλλη πλευρά του όταν στρίβει πλήρως. Γενικά θα θυμάστε: σκούτερ ή μοτοσυκλέτα που έχει κλειδωμένο το τιμόνι… είναι σχεδόν ακλείδωτη. Οι κλειδαριές αυτές σπάνε πολύ εύκολα (όχι σε όλα τα μοντέλα, γιατί υπάρχουν και πολύ ζόρικες κλειδαριές που δεν σπάνε με τίποτα).
Το κλειδωμένο τιμόνι από την άλλη είναι λίγο καλύτερο από το τίποτα, είναι το πρώτο βήμα της αντικλεπτικής προστασίας και καλό είναι να το κάνετε, γιατί ξέρω ανθρώπους που αφήνουν τα δίτροχά τους ακλείδωτα από πεποίθηση, μια ανόητη άποψη που λέει πως: “αν είναι να στο κλέψουν, θα στο κλέψουν”. Εντάξει θα στο κλέψουν, αλλά μετά μην παραπονιέσαι κιόλας.
Κι έτσι θα είσαι προετοιμασμένος να σε κλέβουν, κι εσύ να δουλεύεις για να αγοράζεις τα χαμένα και να χρηματοδοτείς το παραεμπόριο… Α, ναι, επίσης ξέχασα να σας πω ότι η πρώτη-πρώτη κίνηση που κάνει ένας επαγγελματίας κλέφτης είναι να τσεκάρει αν είναι κλειδωμένο το τιμόνι. Ξέρετε γιατί; Γιατί πολλοί είτε ξεχνάνε, είτε τα αφήνουν ακλείδωτα. Η χαρά του κλέφτη με λίγα λόγια.
Με τους περισσότερους κλέφτες να ψάχνουν συγκεκριμένα μοντέλα, όπως για παράδειγμα τώρα τελευταία με τα Piaggio Beverly, που παρατηρείται μεγάαααλη κίνηση μεταχειρισμένων ανταλλακτικών στην αγορά, ο πρώτος κανόνας αντικλεπτικής προστασίας ή αν θέλετε “προσπάθειας προστασίας” είναι ο εξής: “δεν φαίνεται – δεν κλέβεται.
Το σκούτερ που δεν φαίνεται είναι αόρατο, ανύπαρκτο. Αν είναι καλά κρυμμένο από το δρόμο, από τα αδιάκριτα βλέμματα, ακόμα και από τα διακριτικά βλέμματα αν θέλετε, έχει σαφώς πολύ περισσότερες πιθανότητες να τη γλυτώσει. Σκεπάστε το, καλύψτε το, βάλτε καμουφλάζ, παραλλαγή και σώστε το.
Ο πιο απλός τρόπος για να κρύψεις το σκούτερ σου είναι να το σκεπάσεις με κάλυμμα, ένα απλό, κοινό, όχι φανταχτερό κάλυμμα (που να μην είναι ασημί ας πούμε και έχει ένα μεγάλο σήμα της μάρκας πάνω του). Η έκφραση κλειδί εδώ είναι : “περνάει απαρατήρητο”. Να το θυμάστε αυτό. Δύσκολα κάποιος θα το πάρει είδηση, κι έτσι ακόμα πιο δύσκολα θα μπει σε δυσπρόσιτο σημείο που δεν περνάει κόσμος, για να σηκώσει το κάλυμμα και να δει τι είναι από κάτω.
Η καλύτερη μέθοδος είναι βέβαια ένα γκαράζ, ασφαλισμένο ή φυλασσόμενο, αλλά είναι μια λύση που απευθύνεται σε πλουσιότερους σκουτερίστες ή δικυκλιστές, η συντριπτική πλειονότητα δεν έχει τέτοια δυνατότητα. Η επόμενη λύση λοιπόν λέγεται “καβάτζα”, σημεία σε πυλωτές ή διαδρόμους ή στενά που κρύβουν το σκούτερ σας. Μια άλλη λύση είναι τα αστυνομικά τμήματα ή γενικά σημεία της πόλης που έχουν κάμερες ή φύλακες ή είναι φωτισμένα και πολυσύχναστα και γενικά πιο ασφαλή από τα κακοφωτισμένα κι απόμερα.
Οι κλειδαριές, οι αλυσίδες, τα πασαλάκια, τα κάγκελα και οι κολώνες είναι οι σύμμαχοί μας. Ένα σωρό διαφορετικά αντικλεπτικά συστήματα κυκλοφορούν στο εμπόριο. Πάμε να δούμε μερικά. Κλειδαριές τύπου πέταλο “σχήματος U”, κλειδαριές δισκόφρενου, αλυσίδες και συρματόσχοινα, συναγερμοί, κλειδαριές στάντ, “άγκυρες πατώματος”, είναι μερικά από αυτά. Ο κλέφτης όσο επαγγελματίας και αποτελεσματικός αν είναι όταν βλέπει καλής ποιότητας κλειδαριά πάνω σε μηχανάκι, “χαλιέται”, δυσαρεστείται και αυτό ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε: να τον αποθαρρύνουμε, να τον “χαλάσουμε”, να φύγει, να πάει αλλού που δεν θα είναι τόσο δύσκολη η δουλειά του και χρονοβόρα.
Η επίδεση του σκούτερ ή της μοτοσυκλέτας σας πάνω σε σταθερό αντικείμενο με τα παραπάνω αντικλεπτικά, κάνει την δουλειά του κλέφτη ακόμα πιο δύσκολη, γιατί το να παρκάρουν βανάκια και να φορτώνουν μηχανάκια μέσα σε λίγα λεπτά… δεν είναι ένα σενάριο που δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ στη ζωή μας. Έτσι δεν είναι;
Άρα δεν αφήνουμε την κλειδαριά στον αέρα, αλλά την στερεώνουμε πάνω σε γερά σταθερά αντικείμενα. Πολλά σκούτερ εκτός από το πιρούνι που μπορεί να ασφαλιστεί πάνω σε σταθερό, γερό αντικείμενο, κάτω από το δάπεδο αν προσέξετε έχουν έναν σταθερό, κρυφό κρίκο όπου μπορεί να περάσει πέταλο τύπου “U” και να δεθεί και αυτό σε σταθερό αντικείμενο.
Όσο περισσότερα τόσο καλύτερα. Για περισσότερη ασφάλεια λοιπόν χρησιμοποιούμε περισσότερες από μία κλειδαριές. Ένα πέταλο και μια κλειδαριά δισκόφρενου ας πούμε. Μια αλυσίδα στο πιρούνι και ένας συναγερμός. Όσο πιο πολύπλοκο είναι το σχέδιό σας τόσο δυσκολεύετε τον κακό κλέφτη.
Οι συναγερμοί είναι αποτελεσματικοί αρκεί να μην μπλοκάρουν και χτυπούν όποτε να ‘ναι, να μην αδειάζουν την μπαταρία και να “φωνάζουν” πολύ, τραβώντας την προσοχή των περιοίκων αλλά κυρίως του ιδιοκτήτη. Ένας ιδιοκτήτης που δεν αναγνωρίζει ή δεν ακούει τον συναγερμό του καλύτερα να μην τον χρησιμοποιεί ποτέ γιατί του είναι άχρηστος και ενοχλητικός για τους άλλους.
Δεκάδες συναγερμοί υπάρχουν στην αγορά, από απλούς και φθηνούς μέχρι περίτεχνους και πανάκριβους. Υπάρχουν και συναγερμοί πάνω σε κλειδαριές δισκόφρενων που είναι πολύ αξιόλογες.
Μια και μιλάμε για συναγερμούς, ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά. Μια από τις πιο παλιές και αποτελεσματικές μεθόδους είναι το εξής απλό κόλπο, που λέγεται “κρυφός διακόπτης”.
Ακόμα κι αν ο κλέφτης καταφέρει να απελευθερώσει το σκούτερ από τις κλειδαριές του δεν θα μπορέσει να το βάλει μπροστά γιατί ένα μυστικό κουμπάκι, κάπου πάνω στο σκούτερ, θα κόβει το ρεύμα προς την ανάφλεξη. Υπάρχουν πολλά κόλπα με τους κρυφούς διακόπτες και θα πρέπει να διαλέξετε ποιο στιλ θα προτιμήσετε.
Για το τέλος έχουμε μια ακόμα συμβουλή: Η άδεια κυκλοφορίας δεν πρέπει να πηγαίνει μαζί με το σκούτερ. Μην αφήνετε ποτέ τα χαρτιά μαζί με το όχημα σε ντουλαπάκια, κάτω από τη σέλα κ.λπ, γιατί έτσι διευκολύνετε πάρα πολύ την παράνομη πώληση του.
Εύκολα κάποιος βγάζει νέα άδεια – με τις κατάλληλες γνωριμίες – και ξαφνικά μπορείτε να δείτε στο δρόμο, το δικό σας πρώην “καμάρι” να περνάει μπροστά σας και κάποιος άλλος – που το έχει αγοράσει κανονικά – να το οδηγεί ανυποψίαστος.
